Een versje bij de thee

In mei schreef ik in mijn eerste post dat ik eens moest stoppen met, zoals ik dat noemde, "mutsen" en gewoon moest doen waar ik me goed bij voelde. In dat geval was dit schrijven over de analoge foto's die ik heb gemaakt. Nu is dit foto-project een kléín beetje anders verlopen dan ik had verwacht (na het eerste grotendeels mislukte rolletje heb ik de moed al opgegeven, bang om weer falen? Vet stoer) maar schrijf ik gelukkig wel veel en naar mijn idee ook wel leuk. En ik versier mijn posts met digitale foto's, zodat ze er ook nog een beetje gezellig uitzien.
Maar, ik dwaal af! Want het ging om "mutsen" en doen waar ik me goed bij voel. En ik voel me al, nou, sinds ik dertien ben denk ik, erg goed bij het schrijven van gedichtjes. Of zoals ik zelf een veel mooier woord vind: versjes. Sommige mensen lezen wel eens een versje van mij en ik schrijf heel trouw altijd versjes voor bijvoorbeeld vader- en moederdag. Nu las ik laatst een versje voor (alhoewel ik dat meer een gedicht vond, hij was wel heel lang) aan mijn moeder en ze zei dat ik maar eens wat moest gaan delen met meer mensen.
Dus ik ga, naast de Tuesday Travels op dinsdag, op zondag een "versje voor bij de thee" schrijven. Dit was iets wat ik bedacht toen ik afgelopen weekend doodziek met 40 graden koorts in bed lag (was dat ziek zijn toch nog ergens goed voor). "Een versje bij de thee" heb ik bedacht omdat ik vaak thee drink (toevallig!) en op zondag vind ik het altijd zo'n mooi moment om met een kopje thee eens gewoon een beetje naar buiten te staren en na te denken. Of versjes te lezen. Die hele sfeer klopte er gewoon bij.
Genoeg gekletst! Spannend, maar hier komt hij dan:

Als jij mij zag zoals ik jou
en ik zag jou zoals jij mij
was dan alles omgekeerd
of zagen we het allebei?