Een versje bij de thee

Jep, zo zijn er ineens weer twee zondagen voorbij, zonder versjes. Ik hou er helemaal niet van om zielig te doen (ik suggereer ook niet dat ik het ben!), en al helemaal niet op internet, maar ik heb een beetje een nare week gehad. Wat dan altijd helemaal erg is, is dat mensen dit zo even mededelen en degenen die het lezen in zo'n nieuwsgierig-Aagje-achtige staat achterlaten. Ik heb daar zelf in ieder geval altijd last van! Vandaar dat ik dan ook maar even heel eerlijk ben: ik had het al een tijdje heel leuk met iemand maar nu is dat voorbij. Zulke dingen blijven lastig, of je nou 16 bent, of 22 of wat voor een leeftijd dan ook. 

Gelukkig heb ik hele lieve vriendinnen, huisgenoten en ouders die zich echt als schatten gedragen! Ik schreef twee weken terug een versje wat ik daarom toch wel bij mijn zondag gisteren vond passen. Vandaag was ik naar mijn beste vriendin in Amsterdam en hebben we genoten van een heerlijke lentedag (het is ook officieel lente!) én een Ice-tea en zag ik in de trein naar Alkmaar een van de mooiste zonsondergangen sinds tijden. Ik moest denken aan het versje dat ik toen schreef, ik las het nog een keer en ik dacht: ja. Het is ook gewoon zo. Ik hoop dat jullie je er net zo in kunnen verplaatsen.

Geluk voel je door,

en dat weet ik best,

te genieten van het kleine.

Een ondergaande zon

na een lentedag,

dat is nou het fijne.