De eerste week op Bonaire

Na maanden en maanden van plannen, regelen, mailen en Skypen was het dan eindelijk zo ver. Op zondag 5 februari vlogen Lisette en ik naar Bonaire, om hier het komende half jaar onze LiO-stage te lopen. Ik was met Bram, mijn ouders, zus en broertje en met de ouders van Bram al vroeg op Schiphol. Voor de douane even gewacht tot Lisette er was en toen was het tijd om afscheid te nemen. Ik was daar de afgelopen tijd al best even in mijn hoofd mee bezig geweest, hoe gaat dat worden.. Afscheid nemen op Schiphol.. Zo dramatisch is het niet: ik ben maar 5-en-een-halve maand weg. Maar toen ik daar eenmaal stond en mijn aller-allerliefste vriendje een 'laatste' knuffel gaf, kon ik me toch niet helemaal inhouden. Bah, dan is vijf-en-een-halve maand wel lang. En ja, als je dan nog een keer langs je ouders, zus en broertje loopt is dat ook wel een taaie sessie.
Maar eenmaal door de douane waren we al niet meer 'verdrietig', want nu kwam de reis wel heel dicht bij! We hebben een lekker bankje gezocht en zijn daar gaan wachten tot we mochten boarden. De reis vloog voorbij (letterlijk en figuurlijk), wat een luxe met KLM. We kregen echt heerlijk eten en we hadden ook prima plekjes. Lisette en ik hadden al allerlei voorbereidingen getroffen: ik had mijn Nintendo goed opgeladen, een boek mee, al 10 films uitgezocht die ik wel wilde kijken in het vliegtuig, maar uiteindelijk heb ik driekwart van een film gezien en hebben we de rest alleen maar bijgekletst. Van de 10 uur vliegen!
Onze aankomst op Bonaire was ook onvergetelijk; we zaten aan de linkerkant in het vliegtuig (voor wie nog komt: boek je stoelen aan de linkerkant bij het raam!) en we zagen het eiland al liggen in de verte. Het landen ging heel soepel en toen we het vliegtuig uit stapten (er zijn hier geen gates, er is één aankomsthalletje), voelden we gelijk een heerlijke verkoelende wind. De zon ging ook nog eens onder, echt een onwerkelijk moment!
We zijn opgehaald door Karen, onze buurvrouw/huisbaas en naar ons appartement gebracht. Het appartement is zo luxe! We hebben allebei een eigen slaapkamer met een eigen badkamer, een enorme keuken met aangrenzend een woonkamer en een práchtige gedeelde achtertuin. Daarnaast heeft Karen ook twee hele lieve honden, wat ook wel gezellig is én veilig voelt.

Op onze eerste dag zijn we naar Kralendijk gelopen, wel een flink eind te voet, maar we liepen langs de kust en het was daar echt prachtig. Door het heldere water kan je vissen van alle kleuren van de regenboog zien zwemmen! We zijn daar lekker naar de (grote en betaalbare) supermarkt geweest, wat heel erg grappig was. Ze verkopen er allemaal producten van de Jumbo! Pindakaas, drop, cruesli.. Zo leuk! En ook wel fijn, we kunnen gewoon lekker eten wat we thuis ook eten (stamppot, heuj!). 7 februari, dinsdag, hebben we lekker even rustig aan gedaan in en rond het huisje. We zijn naar een strandje dicht bij het huis gelopen en hebben daar een beetje pootje gebaad (gepootjebaad?). Jullie snappen me wel!

Om wat mobieler te zijn, hebben we woensdag een scooter gehuurd en konden we mooi het eiland wat gaan verkennen! We zijn naar het zuiden gereden, richting de Cargill-zoutpannen. Zo bizar, aan de ene kant is het water azuurblauw (van de zee) en aan de andere kant is het roze, omdat daar het zout in wordt gemaakt. Héél mooi! En in de verte liggen dan hele hoge bergen zout, die weer zo ontzettend wit zijn en afsteken bij de blauwe lucht.. Zo veel indrukken! Nadat we deze beelden een beetje een plekje hadden kunnen geven, zijn we doorgereden naar het aller-zuidelijkste puntje, waar de schildpadden hun nesten hebben. Het schijnt dat je daar ook met ze kan snorkelen en duiken.. Dat gaan we sowieso nog een keer doen! Eenmaal dat gezien te hebben zijn we omgekeerd en naar een strandje iets meer richting het noorden gereden. Daar was het tijd voor mijn eerste snorkel-ervaring, waar ik héél snel klaar mee was. Ik stak mijn hoofd onder water en op een paar meter afstand zweefde er, doodkalm, een pijlstaartrog voor me door het water. Jullie kunnen je wellicht voorstellen dat ik daar van schrok, zo erg dat ik eigenlijk direct het water weer uit wilde, dus na wat wilde gebaren naar Lisette (op de kant) dacht ik wel duidelijk gemaakt te hebben dat ik echt een enorm monster had gespot, maar Lisette stuurde me (nog niet wetende wat een pijlstaartrog is en hoe deze er uit ziet) weer terug het water in. Angstig nog wat rondgedobberd, weinig gezien door de stress, en toen toch maar het water uitgegaan, haha. Eenmaal thuis even gegoogled op 'pijlstaartrog' en toen voelde Lisette zich dik schuldig haha, maar het was gelukkig geen probleem want ze doen niks. Het schijnt daarnaast heel zeldzaam te zijn om een pijlstaartrog IRL (in real life) te zien, dus dat is dan ook wel weer een beetje stoer.

Op 9 februari, donderdag, was het dan eindelijk zo ver om Harriet, onze stagebegeleider, onze coaches en het team van basisschool De Pelikaan te ontmoeten! De school is op loopafstand van ons huisje, dat is erg fijn. We hadden gelukkig nog de scooter en dat kwam ook wel goed uit. We hebben een rondleiding gekregen op de school en hebben met onze toekomstige collega's geluncht. Erg gezellig. Wel gelijk gehoord dat mijn klas, een groep 1, een behoorlijke taalachterstand heeft en dat veel kinderen het Nederlands niet goed beheersen. Papiaments is hier namelijk de taal van het eiland, en dat spreken veel kinderen dan ook thuis. De Pelikaan is een gewilde school, omdat het de enige school op het eiland is waar het onderwijs in het Nederlands wordt verzorgd, wat de kinderen ook meer kansen biedt voor hun verdere loopbaan. De enige middelbare school op het eiland geeft namelijk alleen Nederlandse lessen. De school heeft airco in alle lokalen, wat ik echt een luxe vindt maar wat eigenlijk ook wel moet, willen de leerlingen niet helemaal suf worden van de warmte. Daarnaast zijn er gewoon Digiborden aanwezig, dus hoe we zijn voorbereid in Nederland sloot niet heel goed aan. De school is namelijk heel netjes en van alle gemakken voorzien. Ik heb héél veel zin om morgen te beginnen!

Vrijdag was de laatste dag met de scooter, dus daar moesten we nog wel even gebruik van maken. We zijn naar het noorden van het eiland gereden. Ik wist dat daar het flamingo-reservaat was, bij het Goto-meer. Eerst langs een prachtig strandje gereden, 1000 steps, wat een strandje was onder aan een hele lange trap. Er waren wat open struiken waar je heerlijk met je handdoek in de schaduw kon zitten. Daar heb ik echt even kunnen genieten. We vervolgden onze tocht naar het noorden, wat best een beetje spannend was op ons kleine scootertje. Er waren namelijk flinke heuvels (bergen? In Nederland zouden we het denk ik bergen noemen), waar we dan tegenop moesten rijden. Best spannend hoor. Zeker op die smalle, zeer slecht onderhouden weggetjes hier. Toen we de zoveelste heuvel over waren, zagen we het Goto-meer in de verte. Dat was zo mooi! Omringd door heuvels en vol met flamingo's. En het was hier echt he-le-maal uitgestorven. Zo mooi! We reden de heuvel af en reden op een lang weggetje helemaal rondom het meer, ter hoogte van het water en de flamingo's. Het was echt prachtig. We reden terug over Rincon (wat afgelegen betekent), maar ik had daar een afslag over het hoofd gezien en toen hebben we echt een mega-tocht gemaakt over de hele bovenkant van het eiland. Er kwam geen eind aan, haha! Wederom een beetje spannend, maar wel leuk. Echt een hele mooie dag.

Op zaterdag moesten we de scooter weer inleveren, en zijn we met Karen nog even meegereden naar de grote supermarkt in Kralendijk. Verder een rustig dagje gehad, beetje in de tuin in de schaduw gelegen en dingetjes in en om het huis gedaan. Na het eten zijn we met Karen meegegaan naar haar restaurant, waar we heerlijk een glaasje (2 glaasjes) bubbels hebben gedaan (je bent maar één keer de eerste week op Bonaire) en hebben we nog een toetje gegeten. Vandaag zijn we naar het strandje hier in de buurt gegaan, om daar lekker nog even te genieten van ons laatste dagje 'vakantie' en nog even te genieten van de rust vóór onze LiO-stage.

Om het allemaal even samen te vatten: het is hier echt heerlijk en ik heb het heel erg naar mijn zin. De warmte valt me 100% mee, ik ben nog niet gruwelijk verbrand (knap hoor!) en ik red me prima. Ik mis iedereen thuis soms een beetje, maar het is echt heel goed te doen want ik weet dat jullie daar in Nederland elkaar allemaal hebben. En dat maakt me dan ook wel weer heel blij. En het feit dat er bij jullie sneeuw ligt en hier niet: haha. 29 graden hoor, hier!

Volgende week is dus mijn eerste week van de LiO, waarin ik gewoon nog lekker even ga observeren en waarschijnlijk af en toe wel een beetje kan helpen. Ik ga me in ieder geval goed verdiepen in NT2-onderwijs en verder met het oefenen van Papiaments (ik kan al best wat woordjes!). Daarnaast gaan we op zoek naar een autootje. Volgende week zondag zal ik jullie weer bijpraten over de komende week.

Bedankt voor het lezen!

Bye!
Renske.
P.S. Lieve Bram, ik weet dat jij dit leest: ik hou van je lieverd!

Blanku (witje) op het strand!

Het water is zo blauw!

Basisschool De Pelikaan.

Zo blij ben ik hier!