Ik vraag me wel eens af wie er nog meer zo bezig is met het (h)erkennen van de kleine dingen in het leven. Als ik weer de zoveelste cappuccino aan het drinken ben op de Hanze heb ik het hier meer dan eens over met een lieve vriendin: het waarderen van een bloedmooie zonsopgang als je doodmoe onderweg bent naar stage. Muziek die je op een magische manier terugbrengt naar een persoon, een plaats of een periode. Wij bespreken deze korte momentjes van geluk met elkaar, maar altijd achteraf en met enige afstand. Want wat je bij het erkennen of herkennen van zo'n klein momentje ervaart is niet in woorden te vatten, denk ik. En ook niet te delen, tenzij je met die persoon een beetje op dezelfde frequentie zit zegmaar. Dat je allebei zo'n mindful miepje bent en op hetzelfde moment hetzelfde geluk herkent.
Vanavond had ik zo'n moment. Ik ben niet alleen, maar toch een beetje wel. Ik lees 'de duik' van Sjoerd Kuyper terwijl ik in de stoel in de woonkamer lig en ik waan me dan niet daar, maar juist in de bijzondere, poëtische wereld van Roly en Mila.Eén zin in het begin van het boek zorgde ervoor dat ik een momentje had. Een momentje intens geluk. Niet te omschrijven, zoals ik al aangaf. Daarom hier, compleet uit de context gerukt:
Wat je niet meer kunt delen, ben je zelf ook kwijt'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten